استفاده از روش PPP دیگر کارساز نیست : روش TBL (Task Based Learning) را جایگزین آن کنید .
شکی در این نیست که تدریس از چندین صد سال پیش تا کنون تغییر چندانی نکرده است. به همین ترتیب نیز در طی سالها، روش استاندارد تدریس که از آن با نام PPP یا ارائه درس، تمرین و ساخت زبان یاد می شود نیز تغییری نکرده است. این روش به این ترتیب است که من بعنوان معلم یه مهارت را می آموزم و شما نحوه کاربرد آنرا بطور کامل بررسی می کنید. سپس از شما می خواهم که آنرا بطور عملی و تمرینی اجرا کنید و من نیز راهنمایی های لازم را ارائه خواهم داد.
از شما می خواهم که این مهارت را تمرین کرده و از بازخورد ها و نظرات من استفاده کنید و بعد از تمرین کافی مهارت مورد نظر وارد مرحله ساخت زبان خواهید شد که در این مرحله شما تسلط مطلوب بر مهارت یاد گرفته شده را خواهید داشت. حال ممکن است این سوال برایتان پیش بیاید که این روش عالی بنظر می رسد پس اشکال کار چیست؟ حق با شماست، البته تا حدودی!
همانطور که خوردن بعضی غذا ها همزمان با هم کاری خوشایند نیست بعنوان مثال خوردن Haggis (نوعی غذای اسکاتلندی) به همراه بستنی. به همین ترتیب همه روش های تدریس الزاما با برخی مهارت ها سازگاری ندارند. اگر بنا به تدریس فعالیت فیزیکی مانند ورزش یا یک کسب و کار مانند نجاری و یا آشپزی باشد روش PPP بهترین گزینه است به این دلیل که مغز و بدن در جهت یادگیری از طریق تکرار و تقلید فرگشت و سازگاری پیدا کرده اند.
این به این معنی است که هرچه بدن شما حرکتی را بیشتر تکرار کند به همان میزان نسبت به آن حرکت عادت پیدا کرده و مهارت مربوطه را راحت تر فرا خواهید گرفت. با این وجود در رابطه با مهارت هایی که محوریت آنها فعالیت مغزی است مساله اندکی پیچیده تر می شود.
بله مغز شما با تکرار یاد می گیرد ولی سوال اینجاست که این یادگیری دقیقا چه چیزی است.
بیاید بعنوان مثال یادگیری زبان انگلیسی را در نظر بگیریم و از درس اول یعنی احوالپرسی شروع کنیم و آموزش عبارت”Hello, how are you?”. من با استفاده از روش PPP ابتدا عبارت را چند بار تکرار میکنم تا زبان آموز آنرا با تلفظی که از یک شخصی که زبان مادری او انگلیسی است، انتظار می رود بشنود. سپس از آنها می خواهم تا عبارت را به آرامی تکرار کنند تا جایی که احساس کنم آنرا بدرستی فراگرفته اند در گام بعدی از آنها میخواهم تا عبارت را با یکدیگر تمرین کنند تا آنرا بصورت حرفه ای یاد بگیرند.
ولی سوال اینجاست که آنها در واقع چه چیزی را یاد گرفته اند؟
علم ثابت کرده است که زبان آموزان شما تنها اندکی یاد گرفته اند و نه فراتر از یک طوطی که توسط یک دست آموز و با روش شرطی سازی Pavlov یاد گرفته است که در زمان احوالپرسی کسی با او بگوید: Hello, how are you?”. این مساله این توهم را ایجاد میکند که دانش آموزان در مهارت احوالپرسی با دیگران به زبان انگلیسی تبحر یافته اند. ولی در واقع دانش آموزان نحوه استفاده از زبان را به طور واقعی یاد نگرفته اند و صرفا آن را تکرار کرده اند. در این مورد به دلیل اینکه اساس این مهارت تکرار و یا فعالیت فیزیکی نیست، PPP ابزار مناسبی نبوده و باید به دنبال روشی بهتر بود.
جواب چیست؟ با چه روش دیگری میتوانید احوالپرسی کردن را به دانش آموزان یاد بدهید؟
روش Tasked Based Learning (یادگیری کار/تکلیف محور) وارد می شود!
حتما تا بحال کودک نوپایی را دیده اید که در تلاش برای پیدا کردن چهارچوب مناسب برای قرار دادن مربع اسباب بازی در آن بوده است. در ابتدا کودک شکل مثلث را امتحان می کند ولی شکست میخورد، سپس دایره و شکستی دیگر و در نهایت شکل صحیح یعنی مربع. ولی سپس به مانعی دیگر برمیخورد. شکل مربع درست است ولی گوشه های آن در چهارچوب گیر می کند و به راحتی وارد چهارچوب نمی شود. این موضوع برای کودک کلافه کننده و گیج کننده است و مشاهده خواهید کرد که کودک سردرگم شده است. ولی با این حال میبینید که کودک کاملا محو بازی شده است. (این مطلب را به خاطر بسپارید). بعد از گذشت اندکی خواهید دید که کودک راه وارد کردن شکل در چهارچوب را فهمیده و معما را حل خواهد کرد.
براساس تحقیقات علمی در این موضوع چند پروسه انجام یافته است. کودک شما با استفاده از تکرار به حل معما نرسیده است که اگر چنین بود می توانستید با روش PPP به او نحوه قرار دادن شکل مناسب در چهارچوب مربوطه را یاد بدهید. اگر با MRI به مغز کودک در حین انجام کار نگاه کنید با کمال تعجب شاهد انفجارهای پیاپی از فعالیت ها در ان خواهید بود.
کودک در حین حل پازل چیزی فراتر از صرفا قرار دادن شکل در چهارچوب فرا میگیرد. او با این کار اشکال مختلف، مثلث، دایره و مربع، ارتباط آنها با یکدیگر و نیز با چهارچوب های مختلف را نیز یاد میگیرد. و این مطلب بسته به هوش کودک تا اخر عمر در ذهن کودک حکاکی می شود. علاوه بر این اتفاقات مطلب مهمتری نیز وجود دارد و آن حس رضایت قدرتمند و شفافی است که کودک با حل معما بدست می اورد. در اینجا یک پدر و یا مادر باهوش و آگاه تا مرحله حل معما توسط کودک دست نگه می دارد و سپس بازخوردهای مثبت فراوانی را نثار کودک می کند.
بطور خلاصه این روش چیزی نیست جزهمان روش یادگیری کار/تکلیف محور.
بجای اینکه به دانش آموزان خود یاد بدهید یک طوطی باشند که تکه های کوچک متن را از طریق نوشتن بیاموزند، باید به آنها فعالیتی بدهید که بتوانند آنرا بصورت دو نفره و یا گروهی انجام داده و مجبور شوند بطور واقعی با استفاده از زبان دوم با یکدیگر ارتباط برقرار کرده و فعالیت مربوطه را کامل کنند.
اگر از این روش در کلاس های خود استفاده کنید شاهد تغییرات آنی در دانش آموزان خواهید شد. سرو صدا و همهمه در کلاس بالا خواهد رفت چون خواهید دید که دانش آموزان در حال تلاش برای ایجاد ارتباط با یکدیگر با استفاده از اندک مهارتی که دارند هستند و خواهید دید که فعالیت آنها در حال شکافتن سقف است!
تلاش آنها برای استفاده و آزمون و خطا از کلمات و جملات به اوج خود خواهید رسید (درست مانند تلاش برای قرار دادن شکل مربع در چهارچوب دایره) و همچینن خواهدی دید که انها در تلاش هستند که متوجه شوند کدام جمله و یا کلمه کاربرد درست دارد و دقیقا همانند معمای شکل و چهارچوب هنگامی که آنرا حل کرده و فعالیت کلاسی را کامل کردند حس رضایت دانش اموزان با لبخندی از طرف شما تکمیل خواهد شد و کارایی هیچ روش دیگری قابل قیاس با این روش نیست.
برای آموزش های تخصصی بیشتر و رایگان دیگر مقالات متدنیو را دنبال کنید .
مقالات پیشنهادی :
چگونه قیدهای تکرار ( Adverbs of Frequency ) در انگلیسی را تدریس کنیم ؟
